امام علی علیه السلام : شیعیان ما در شادی ما شادند :«یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا»
شاد بودن و شاد زیستن در منطق اسلام و در هیچ منطقى کار بدى نیست. اسلام با نشاط و شادی مخالف نیست بلکه اسلام تمامی نیازهای فطری انسان را در نظر گرفته و برای برطرف ساختن آن نیازها نیز برنامه دارد؛ از جمله نیازهای طبیعی انسان احتیاج به تفریح و شاد ی و استراحت است که روایاتی نیز در این زمینه داریم از جمله اینکه حضرت علی علیه السلام فرمودنده اند: «مؤمن باید ساعات خود را به سه بخش تقسیم کند... و یک بخش آن را در لذّت حلال و تفریح قرار دهد».
همچنین روایاتی هست که در آمده است از کسالت بپرهیزید و نگذارید به شما
نزدیک شود؛ از جمله فرموده‌اند: «ایّاک و الکسل والضّجرفانّهما یمنعاک عن حّظک من
الدنیا و الاخرة»؛ از کسالت دوری کنید زیرا آن از بهره دنیا و آخرت شما را باز می‌دارد.
امام علی(علیه السلام)
می‌فرماید: «شادی باعث انبساط روح و ایجاد وجد و نشاط می‌شود».(میزان‌الحکمه، ج 4،
ص 436) امام علی(علیه السلام) وقتی که صفات مومنان را در خطبه متقین (همام) شرح می‌دهد
می‌فرماید: «مومن همیشه با نشاط است و هیچ وقت گرفته و کسل نیست».
اعیاد اسلامی مانند
عید فطر، عید قربان، عید غدیر، رفتارها و اندیشه‌های شادمانه زیستن را القاء می‌کنند. با صحه‌گذاشتن اسلام بر عید نوروز و تأیید و تکمیل
آن، نیز تاکید بر رفتارها و لحظه‌های شاد ی کردن برای انسان‌ها است.
در دستورهای آسمانی
اسلام، نکته‌های ارزشمندی در خصوص ایجاد شادی و نشاط آمده است. این شادی‌ها گاهی
برای خود آدمی است و زمانی برای دیگران. آن همه ثواب که برای تبسم به روی دیگران
ذکر شده و سفارش‌هایی که برای نظافت و نظم و پاکیزگی، مسافرت و تفریح، حضور در
طبیعت و نگریستن به سبزه و آب، مهربانی و محبت، زدودن کینه و حسد، شوخی و مزاح و
خلاصه «ادخال سرور» در قلب مردم شده است، همه برای ایجاد فضای شادی و راندن غم و
اندوه و در نتیجه تجدید قوا برای ادامه حرکت تکاملی است.
حتی در منابع اسلامى از
«مزاح» گاه به عنوان یک فضیلت یاد شده است. «مزاح و شوخی» اگر در حد اعتدال باشد و
آلوده به گناهی نشود، از نظر اسلام نه تنها چیز بدی نیست بلکه می توان آن را بخشی
از مسأله حسن خلق و گشاده رویی و اخلاق فاضله محسوب داشت.
