1- «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُلْهِکُمْ أَمْوَالُکُمْ وَ لَا أَوْلَادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ ِ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُون: اى کسانى که ایمان آورده اید اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند، و هر کس چنین کند زیانکار است.» (منافقون/9)
2- «قُلْ إِنْ کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَاؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْکُمْ مِّنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِى سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِىَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَایَهْدِى الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ: بگو، اگر پدران، و فرزندان و برادران و همسران و طایفه شما، و اموالى که به دست آورده اید، و تجارتى که از کساد شدنش مى ترسید و خانه هایى که به آن علاقه دارید، در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راه او محبوبتر است، در انتظار این باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند و خداوند گروه فاسقان را هدایت نمى کند»(توبه/ 24)
نتیجه اعراض از یاد خداوند چیست:
زخم زبان زدن کار درستی نیست و در
روایات هم از این کار بشدت نهی شده است و قطعا گناهان در زندگی انسان بدون تأثیر
نخواهند بود.
در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى
خوانیم خداوند عزوجل مى فرماید:
»لیأذن بحرب منى من آذا عبدى المؤمن!: آن کس که بنده مؤمن مرا بیازارد اعلان جنگ با من می دهد«
در بعضی از روایات دیگر آمده است «من عیر مؤمنا بشیء لم یمت حتى یرکبه: هر کس مومنی را به چیزی سرزنش کند نمی میرد تا اینکه خودش آن چیز را انجام دهد«
در روایتی امام على علیه السلام مى فرماید:
اللَّئِیمُ مَن کَثُرَ امتِنَانُهُ؛ لئیم، کسى است که از دیگران تقاضا دارد [و چشمش به دست دیگران است].
از برخى روایات استفاده مى شود که بعضى از مراحل «بخل» را تحت عنوان «لئیم» بودن (فرومایه)، ذکر کرده اند که درجه شدید «بخل» است.
رسول خدا صلى الله علیه و آله مىفرماید: «الرِّجَالُ ارْبَعَةٌ سَخىٌ وَ کَریمٌ وَ بَخیلٌ وَ لَئیمٌ، فَالسَّخىُ الذّی یَأْکُلُ وَ یُعْطِىَ و الکَریمُ الّذى لایَأْکُلُ وَ یُعطِىُ وَ البَخیلُ الّذى یَأکُلُ و لایُعطِىُ وَ اللّئیمُ الّذى لایَأکُلُ و لایُعطِىُ؛ افراد چهار دسته هستند: بعضى سخى هستند و بعضى کریم و بعضى بخیل و بعضى لئیم؛ سخى کسى است که از اموالش هم خود استفاده مى کند و هم به دیگران مى بخشد و کریم کسى است که خودش نمى خورد و به دیگران مى بخشد و بخیل کسى است که (فقط) خودش مصرف مى کند و به دیگران نمى بخشد و لئیم (فرومایه) کسى است که نه خودش مى خورد و نه به دیگران مى بخشد».
