زخم زبان زدن کار درستی نیست و در
روایات هم از این کار بشدت نهی شده است و قطعا گناهان در زندگی انسان بدون تأثیر
نخواهند بود.
در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى
خوانیم خداوند عزوجل مى فرماید:
»لیأذن بحرب منى من آذا عبدى المؤمن!: آن کس که بنده مؤمن مرا بیازارد اعلان جنگ با من می دهد«
در بعضی از روایات دیگر آمده است «من عیر مؤمنا بشیء لم
یمت حتى یرکبه: هر کس مومنی را به چیزی سرزنش کند نمی میرد تا اینکه خودش آن چیز
را انجام دهد«
منظور از این روایت این است که در هر جا و مکانی گناه او
را به رخ نکشند و او را سرزنش و تحقیر نکنند و مخصوصاً در میان جمع آبروی او را
نبرند.
بنابراین علت سرزنش نکردن دیگران، جلوگیری از اشاعه فحشاء
و حفظ آبروی مؤمنین می باشد. البته این مطلب منافاتی با امر به معروف و نهی از
منکر ندارد؛ زیرا در امر به معروف و نهی از منکر، سرزنش وجود ندارد بلکه توصیه
نمودن شخص به خوبی ها و برحذر داشتن از بدی ها و منکرات با زبان خوش و لحن ملایم
است که درارای آداب و شرایط خاصی است و باید طبق این آداب انجام شود.
